Van zeemeerminnen tot het oude Babylonische schorpioenvolk, verhalen over mensen met staarten zijn er in overvloed in mythologieën uit de hele wereld. Vaak bezitten deze figuren een soort magische kracht of wijsheid die het begrip van de sterveling te boven gaat.
Maar hoe zou het zijn als mensen echt staarten hadden? Hoe zou het extra aanhangsel ons dagelijks leven veranderen? en hoe zouden ze er uit zien?
Voor sommige mensen is dit meer dan een gedachte-experiment; in zeldzame gevallen kunnen baby's met spina bifida — een aandoening waarbij een baby wordt geboren met een gat in de wervelkolom — of een onregelmatig stuitje worden geboren met een rudimentaire "pseudostaart". Deze vlezige uitgroeisels bevatten vaak spieren, bindweefsel en bloedvaten, maar geen bot of kraakbeen, volgens onderzoek gepubliceerd in het tijdschrift Human Pathology (opent in nieuw tabblad). Ze zijn niet functioneel en worden meestal kort na de geboorte verwijderd.
Als we naar de menselijke evolutie kijken, zien we dat onze verre primaatvoorouders een soort staart hadden. Staarten verdwenen in onze directe lijn zo'n 25 miljoen jaar geleden, toen mensapen zich van apen afscheidden. Onze voorouders kunnen het extra aanhangsel hebben weggegooid om energie en calorieën te besparen bij de ontwikkeling van een betere tweevoetige balans. Maar natuurlijk lopen er nog steeds primaten met een staart rond;
Volgens Field Projects International (opent in een nieuw tabblad), een non-profit onderzoeks- en onderwijsgroep, hebben bepaalde apensoorten uit Zuid- en Midden-Amerika (de zogenaamde "Nieuwe Wereld"-apen, een uitdrukking die door Europese kolonisten is bedacht en later door wetenschappers is overgenomen) grijpstaarten — staarten die voorwerpen kunnen vastpakken — die zich om boomtakken kunnen krullen en zelfs hun lichaamsgewicht kunnen dragen. Maar onze naaste levende staartverwanten zijn de zogenaamde "Oude Wereld" apen die in Afrika, Azië en Zuid-Europa leven, zoals bavianen en makaken, die hun staart vooral gebruiken voor hun evenwicht. "Geen van hen heeft een grijpstaart, want dat is een stap terug in de stamboom," vertelde Peter Kappeler (opent in nieuw tabblad) , een evolutionair antropoloog aan de Universiteit van Göttingen in Duitsland, aan Live Science.
Dus onze staarten zouden waarschijnlijk niet grijpbaar zijn. Maar, zei Kappeler, dat betekent niet noodzakelijk dat ze nutteloos zouden zijn. Een lange, harige staart zoals die van een makaak zou nuttig kunnen zijn om ons warm te houden, als een ingebouwde sjaal. En als we geëvolueerd zijn om een winterslaap te houden, zou onze staart handig kunnen zijn als vetopslagsysteem (opent in nieuw tabblad) (een strategie die gebruikt wordt door sommige niet-primate zoogdieren, zoals bevers).
Als we verder kijken dan onze primaatverwanten, "zijn er andere tweevoeters met een staart waar we ons naar richten," vertelde Jonathan Marks (opent in nieuw tabblad) , een antropoloog aan de Universiteit van North Carolina in Charlotte, aan Live Science. Zo hebben kangoeroes een robuuste staart die ze gebruiken als een driepoot, die hun gewicht helpt ondersteunen en kracht geeft aan hun voortstappen. Uitgestorven theropode dinosauriërs, zoals Tyrannosaurus rex, hadden stijve, gespierde staarten die mogelijk als een roer fungeerden toen ze renden.
Maar een staart als een van deze wezens zou onze pas veranderen. Bijvoorbeeld, een T. rex-staart zou ons dwingen naar voren te leunen bij de heupen, waardoor onze borstkas parallel aan de grond blijft in plaats van rechtop. Een kangoeroe-staart zou moeilijk te manoeuvreren zijn zonder te huppelen — anders zou hij hinderlijk over de grond slepen. "Het is een heel andere manier van voortbewegen," zei Marks;
En, zo merkte Marks op, het kan moeilijk zijn om onze staart niet per ongeluk te verwonden tijdens ons dagelijks leven. Zoals elke katteneigenaar weet, zijn lange staarten gevoelig om op getrapt te worden of per ongeluk in deuren te vallen. En korte staarten kunnen het moeilijk maken om in een stoel te zitten zonder aanpassingen. "Het is duidelijk dat als we staarten hadden, we autostoelen en badpakken opnieuw zouden moeten ontwerpen," zei Marks.
Gezien de menselijke impuls om onszelf te versieren, zouden staarten een groot aantal nieuwe modemogelijkheden kunnen (en waarschijnlijk zullen) openen. De oudste sieraden dateren van 100.000 jaar geleden, schreef Michelle Langley, archeologe aan de Griffith University in Australië, in The Conversation (opent in een nieuw tabblad). Het is gemakkelijk voor te stellen dat onze voorouders accessoires als staartringen, staartwarmers of zelfs staartkapsels ontwikkelden naast snuisterijen als kettingen en oorbellen.
Maar voor Marks wegen de modemogelijkheden uiteindelijk niet op tegen het ongemak: "Ik denk dat het heel vervelend zou zijn."
