Als wormgaten bestaan, kunnen ze het licht van verre objecten tot 100.000 keer vergroten — en dat zou de sleutel kunnen zijn om ze te vinden, volgens onderzoek dat 19 januari is gepubliceerd in het tijdschrift Physical Review D (opent in een nieuw tabblad).
Wormgaten zijn theoretische trechtervormige portalen waardoor materie (of misschien ruimtevaartuigen) grote afstanden kunnen afleggen. Stel dat het hele universum een vel papier is. Als je vertrekpunt een stip bovenaan het blad was en je bestemming een stip onderaan het blad, dan zou er een wormgat ontstaan als je het blad zo zou vouwen dat de twee stippen elkaar ontmoeten. Je zou het hele blad in een oogwenk kunnen doorkruisen, in plaats van de hele lengte van het blad af te leggen.
Het bestaan van wormgaten is nooit bewezen, maar natuurkundigen zijn niettemin al tientallen jaren aan het theoretiseren over hoe deze exotische objecten eruit zouden kunnen zien en hoe ze zich zouden kunnen gedragen. In hun nieuwe artikel bouwden de onderzoekers een model om een elektrisch geladen, bolvormig wormgat en de effecten ervan op het universum eromheen te simuleren. De onderzoekers wilden nagaan of wormgaten kunnen worden gedetecteerd door hun waargenomen effecten op hun omgeving;
Het model van de onderzoekers toont aan dat wormgaten, mochten ze bestaan, massief genoeg zouden kunnen zijn om een aspect van Einsteins relativiteitstheorie in werking te stellen: dat extreem massieve objecten het weefsel van de ruimtetijd zodanig buigen dat het licht kromtrekt. Dit gebogen licht vergroot wat zich achter het massieve object bevindt, gezien vanuit ons perspectief op aarde. Dit verschijnsel staat bekend als "microlensing" en het stelt wetenschappers in staat massieve objecten, zoals sterrenstelsels en zwarte gaten, te gebruiken om extreem verre objecten, zoals sterren en sterrenstelsels uit het vroege heelal, te bekijken.
In het artikel stellen de onderzoekers dat wormgaten, net als zwarte gaten, massief genoeg zijn om verre objecten erachter te vergroten.
"De vergroting via de vervorming door een wormgat kan zeer groot zijn, wat op een dag getest zou kunnen worden," vertelde hoofdauteur Lei-Hua Liu (opent in nieuw tabblad) , een natuurkundige aan de Jishou Universiteit in Hunan, China, aan Live Science in een e-mail.
Liu merkte ook op dat wormgaten objecten anders zouden uitvergroten dan zwarte gaten, zodat wetenschappers de twee zouden kunnen onderscheiden. Het is bijvoorbeeld bekend dat microlensing via een zwart gat vier spiegelbeelden oplevert van het object erachter. Microlensing via een wormgat daarentegen zou drie beelden opleveren: twee zwakke en één zeer heldere, zo bleek uit de simulaties van de auteurs.
Echter, omdat andere objecten — zoals sterrenstelsels, zwarte gaten en sterren — ook een microlensing effect produceren, zou het vinden van een wormgat zonder duidelijke aanwijzingen over waar te beginnen zoeken een moeilijke onderneming zijn, vertelde Andreas Karch (opent in nieuw tabblad) , een natuurkundige aan de Universiteit van Texas in Austin die niet betrokken was bij de studie, in een e-mail aan Live Science.
Proberen de microlensing door een wormgat te onderscheiden van andere grote objecten is als "proberen de zachte stem van een enkele persoon midden in een rockconcert te onderscheiden", aldus Karch. Hij merkte ook op dat de auteurs van het artikel weliswaar een interessante theoretische manier bieden om wormgaten te identificeren, maar "ze hebben het nog niet eens over hoe je dit in de praktijk moet doen — dat is toekomstig werk."
Hoewel wormgaten nog steeds stevig theoretisch zijn, is het feit dat het model van de onderzoekers ooit getest zou kunnen worden "de droom voor de meeste natuurkundigen", aldus Liu;
